Κι η Τήλος που είναι;

Ε, ναι…

Αυτό βρήκα να ρωτήσω όσον αφορά το θέμα που ταλανίζει μάτια, αυτιά και συνειδήσεις. Θα έπρεπε να ασχολούμαι με αυτονόητα πράγματα εν έτει 2008;

Συγγνώμη κάτοικοι της Τήλου, αλλά δεν τα πάω καλά με τη γεωγραφία.

 

Μακάκιε, τα μακαρόνια να είναι ολικής

Στο delicatessen (aka τυράδικο) της γειτονιάς, ένα ζευγάρι έχει κλείσει το οπτικό πεδίο προς τη βιτρίνα με τα τυριά-αλλαντικά. Ω, ύψος και πλάτος δυσθεώρητον! Και, ω, της πλεονεξίας και του συνδρόμου κατοχής. Τι να πρωτοχωρέσει κι αυτό το έρημο, καχεκτικό καλαθάκι του μαγαζιού. Τυριά κάθε τύπου, φυλής και χρώματος. Σαλάμια με πιπέρι, με φυστίκια, με λίπος, αέρος-αέρος. Λουκάνικα, μικρά, μεγάλα, μικρομέγαλα, παχιά, χωριάτικα με όλο τους το ξύγκι. Τουρσιά, ελιές, ρώσικη σαλάτα, τζατζίκι, τυροκαυτερή, παστά παστωμένα με αλάτια, αλάτια, αλάτια.

– Ξεχάσαμε κάτι, αγάπη μου;

Ναι. Η κυρία βάζει την τελευταία πινελιά στη βουνοκορφή του καλαθιού: βούτυρο, ξέρεις… απ’ αυτό που ρίχνει τη χοληστερίνη…

Κοίτα Αλέξη

Τι σου κάνει ένα τσιμπιδάκι φρυδιών (ε, και λίγο ρετούς)